วันแม่

เขียนโดย..นารี ทิวาสัมฤทธิ์ เมื่อวานนี้ (๑๖ สิงหา) ได้นำพวงมาลัยไปกราบแม่ แม่คนที่สองที่เราเคารพรัก คือ แม่ทางธรรม ความรู้สึกตอนนั้น ปลื้มในความดีของคนที่อยู่ตรงหน้า ทำให้พูดไม่ออก แน่นไปหมด ทั้งที่ใจอยากพูดมากมาย มันตื้นตันใจ บอกไม่ถูก น้ำตาคลอเบ้า ในความรู้สึกว่า เราโชคดี ๆ ๆ มาก ๆ ที่เรามีบุญ มีวาสนา ได้มาเจออาจารย์ ที่คอยให้ความรู้ ทุกเรื่อง สั่งสอนเราไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ท่านต้องอดทนสอนพวกเรา เป็นแม่แบบที่ดีและงดงาม ให้เราได้สร้างความดีและงดงามมาเสมอ

ศิษย์คนนี้ติดตามอาจารย์มา ตั้งแต่ปี 2543 เรียกว่าตามกันมานานเจอเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่อาจทำให้เราไขว้เขว (เพราะว่ามีเพื่อนฝูงชักชวนให้ออกมาในช่วงที่มีเหตุการณ์ที่ไม่ดี) แต่มันไม่ใช่นิสัยของเรา เมื่อคนกำลังลำบากกลับทิ้งเขา และเราก็อยากพิสูจน์ในสิ่งที่เกิดขึ้น กาลเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์คนว่า คน ๆ นั้นเป็นเช่นไร ดีแท้ หรือดีเทียม สิ่งที่เพื่อนที่หลีกออกไปบอกไว้นั้น เป็นโจทย์ ให้เราได้พิสูจน์นั้น เพื่อหาคำตอบ

และเราก็ได้คำตอบนั้นแล้วว่า อาจารย์ท่านเป็นผู้ให้มาตลอด ให้วิชาความรู้ต่าง ๆ มีปัญหาอะไร ถามมา ท่านก็แก้ไข ตอบทุกคำถามกับศิษย์ทุก ๆ คน เป็นแบบนี้เสมอมา ใครทุกข์ร้อน ท่านก็ช่วย ท่านเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย เจอครั้งแรกเป็นอย่างไรปัจจุบันก็เป็นเช่นนั้น แต่อาจมีเปลี่ยนแปลงก็ แค่ว่า..สวยกว่าแต่ก่อนเท่านั้นเอง ที่จริงอายยุท่านก็ไม่มากกว่าเราสักเท่าไร แต่ความรู้ความสามารถของท่าน ทางธรรมมะ – วิชาการโหราศาสตร์ - ฮวงจุ้ยมีมากมายมหาศาล ขอบอกว่า เรียนไม่รู้จบ อยู่ที่เราสามารถจดจำนำมาใช้ ได้มากขนาดไหน เพราะสิ่งที่นำมาถ่ายทอดทั้งวิชาโหราศาสตร์ - ฮวงจุ้ย และทางธรรม ที่ท่านได้นำคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาสอนพวกเรา ทำให้เราได้เข้าใจเกี่ยวกับธรรมะมากและเข้าใจในการปฏิบัติได้ดีขึ้น เข้าใจในเหตุที่เกิดขึ้นกับเรา ให้เราได้ฝ่าฟันอุปสรรคในทุกเรื่องไปด้วยดี สิ่งที่เป็นประโยชน์ และสามารถนำมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันกับครอบครัวของเรา และในสังคมที่ต้องเจอผู้คนมากมาย

ขอยกย่องและสรรเสริญอาจารย์ผู้ที่มีจิตเมตตากับศิษย์ทุกคน เป็นแม่ที่คอยสอนสั่งเรามาตลอด เราขอระลึกถึงพระคุณแม่ทางธรรมของพวกเรา ที่ได้ให้เรามีดวงตาเห็นธรรม ขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์ทั้งหลาย จงช่วยคุ้มครองอาจารย์ให้มีความสุข ให้มีสุขภาพแข็งแรง เป็นขวัญและกำลังใจให้กับเหล่าศิษย์และครอบครัว จนเข้าสู่พระนิพพานด้วยเทอญฯ

ทำในสิ่งที่ควรทำ ในขณะที่เขายังอยู่กับเรา ด้วยความรู้สึกที่มาจากใจ
บันทึกความรู้สึกเมื่อ ๑๗ สิงหาคม ๒๕๕๓